ปี พ.ศ. ๒๕๔๔ - ๒๕๔๕ เป็นปีที่ผมเรียน หนังสือจบจากมหาวิทยาลัยรามคำแหง มาอยู่บ้านแบบเก้ๆ กัง ๆ ไม่รู้ จะทำอย่างไรต่อกับชีวิต ดี อีกห้วงหนึ่งความคิด ก็ ยังคิดถึง บรรยากาศ การทำกิจกรรมนักศึกษา การเคลื่อนไหวทางสังคมบ้าง ที่ ม.รามคำแหง มีอะไร ต่อมิอะไร ให้เราเรียนรู้เปรียบเสมือน หนังสือเล่มใหญ่ ที่ยิ่งอ่านยิ่งสนุก แต่เพราะความยากจน ประการเดียวเท่านั้น ที่ทำให้ผม ไม่มีเวลา อ้อยอิ่ง ค้นหาคำตอบ กับชีวิต มากนัก ปลายปี พ.ศ. ๒๕๔๕ เป็นปีที่ พวกเรา ชาวรงระบุรี จำนวน ๘ คน ทดสอบ ต้มกลั่นเหล้าพื้นบ้านเพื่อจำหน่าย ภายใต้วาทกรรม "เหล้าไม่เถื่อน แต่กฏหมายเถื่อน " การทำเหล้าขายในคราวครั้งนั่น นำความเปลี่ยนแปลงมาสู่ วิถีชีวิต ผมตามลำดับ จากนักต้มเหล้า สู่ นักเคลื่อนไหว เรียกร้องสิทธิชุมชน ตามรัฐธรรมนูญ ในขณะ นั้น จนท้ายที่สุด ผมจึงได้รับทาบทาม ให้มาทำงานประเด็นงานเหล้าพื้นบ้าน ที่จังหวัดสุรินทร์ ในปี นั้น เอง ผมถูกชักชวน มาทำงานประเด็นเหล้าพื้นบ้าน ให้รับผิดชอบ งานผู้ประสานงานเครือข่ายเหล้าพื้นบ้านจังหวัดสุรินทร์ ในขณะเดียวกั