แม่ที่ผมจดจำ (๑) สรรณ์ญา กระสังข์ ในฐานะ ที่เป็นลูกชายคนเล็ก หรือลูกที่กำเนิดขึ้นโดย ไม่ได้ตั้งใจของครอบครัว ผมมีอายุห่างจากพี่ ๆ นับ ๑๐ ปี ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้ผมมีอุปนิสัย ที่ติดแม่ กลับจากโรงเรียน สิ่งแรกต้องได้พบหน้า แม่ก่อนลำดับแรก จึงค่อย ๆ ไปทำอย่างอื่น เมื่ออายุครบเกณฑ์ (๖ ปี) ต้องเข้าโรงเรียน ผมประกาศเจตนาตั้งแต่ ต้นแล้วว่า หัวเด็ดตีนขาดอย่างไร ก็จะไม่ไปเรียน สาเหตุ เท่าที่จดจำได้ คือ ความกลัว และไม่อยากห่าง ครอบครัว ผมรู้สึกกลัว พระอาทิตย์ขึ้น ไม่อยากให้เช้า ไม่อยากไปโรงเรียน ผมคิดเสมอ และเตรียมการไว้ทุกวันว่า เช้านี้ จะไปเล่นไปหลบ เสียที่ไหน ดี ให้พ้นสายตาของแม่ ที่เดินหาผมทุกเช้า หาข้าวหาน้ำให้กิน เพื่อเตรียมตัว ไปโรงเรียน บางครั้ง บางที แม่ก็มีไม้เรียว ที่สามารถ หาได้ คว้า มาตีผมเพื่อบังคับ ให้ไปโรงเรียน ชีวิตผมเป็นเช่นนี้ ไม่ยอมไปเรียน นาน นับปี แต่แม่ก็ไม่เคย ลดละ ความพยายาม ที่จะหาวิธีการจัดการให้ผมไปโรงเรียนในทุกๆเช้า แม่ที่ผมจดจำ(๒) สรรณ์ญา กระสังข์ ความพยายาม ชื่อเสียงของผมดังกระฉ่อน ไปทั้งโรงเรียนบ้านขี้นาค ทุกคนรู้ดีว่าทุกๆเช้า ผมจ
ผู้ผลิตข้าวปลอดสารพิษ ข้าวหอมมะลิ ข้าวไรเบอร์รี่ นักพัฒนาอยากเขียน