หยุดซ้ำเติมชาวนา

การผลิตข้าวในฤดูกาลผลิต นี้ของชาวนาบ้านเรา เรียกว่าหนักหนาสาหัส มีปัญหาสารพัดสารเพ ไหน  จะเรื่องต้นทุนการผลิตที่ชาวนา ต้องแบกรับภาระ ค่าจ้างรถไถนา  ค่าปุ๋ยเคมี   ยาปราบศัตรูพืช   ค่าจ้างหว่านข้าว   ค่าจ้างหว่านปุ๋ย  ค่าจ้างรถเกี่ยว ค่าขนส่งไปโรงสี  ฯลฯ  ชาวนาคือกระดักสันหลังของชาติ  คำพูดที่ดูเสมือน จะยกย่องชาวนา  ว่าเป็นคนสำคัญของชาติ  แต่แท้ที่จริงชาวนากลับไม่ได้รับการเหลียวแลมากนัก ปีนี้รัฐไม่มีมาตรการใด ๆ  มาช่วยพยุงราคา หรือสนับสนุนชาวนาเลย   ไม่เพียงการประสบปัญหาต้นทุนการผลิตสูงเท่านั้น  ชาวนายังเจอภาวะความเปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่ของสภาพภูมิอากาศฝนทิ้งช่วง  ได้ผลผลิตน้อยกว่าฤดูกาลผลิตก่อน ๆ   แล้วยังมาเจอกับราคาข้าวที่ตกต่ำ และการเอารัฐเอาเปรียบ ของพ่อค้าคนกลาง  และบรรดาเถ้าแก่โรงสี  อีกด้วย   

 

            ปัญหาใหญ่ที่ชาวนา โดนบรรดาเถ้าแก่โรงสีน้อยใหญ่ มักนำมาเป็นข้ออ้างในการกดราคาข้าวของชาวนา นั้นก็คือ เรื่องคุณภาพข้าว  ข้าวของคุณไม่ได้มาตรฐาน  จะขายหรือไม่ขาย  ถ้าขายจะได้ราคาต่ำ เมื่อชาวนา  ขนข้าวมาเต็มคันรถแล้ว  ยากนักที่จะนำข้าวกลับไปบ้าน  จึงเข้าสุภาษิตที่ว่า  “ผีถึงป่าช้าต้องเผา”  เพราะหากขนกลับไปบ้าน  ก็จะมีต้นทุนอื่นที่งอกเงยขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้  

 

            ปัญหาข้าวปน  หรือข้าวชื้น  ก็เป็นปัญหาหนึ่งที่โรงสีสร้างเงื่อนไขมาหยิบยื่นให้ชาวนา ข้าวของเขาไม่ผ่าน มาตรฐาน ไม่ได้ตามเปอร์เซ็นต์ข้าวตามกรัมที่กำหนด   โรงสีไม่ซื้อข้าวจากชาวนาที่ขนข้าวเต็มรถบรรทุกพร้อมจะขึ้นตาชั่ง  ในกรณีแบบนี้ โรงสีว่าแนวทางในการซ้ำเติมชาวนา  ด้วยการหักน้ำหักข้าวของชาวนา เขาบอกว่ามีข้าวเหนียวปนมาด้วยจากเล็กน้อยถึงมากจะต้องถูกหัก 250 ก.ก./ตัน ลอง นึกภาพดูว่าชาวนาต้องเสียน้ำหนักข้าวให้โรงสีฟรีๆ  250 ก.ก. ถ้าข้าวผม10 ตัน หละต้องเสียข้าวถึง2,500 ก.ก. หรือ 2.5 ตันเลยนะ   หรืออีกแบบหนึ่ง  ก็คือการกดราคาซื้อข้าวของชาวนาลง  ตามปริมาณ ของข้าวที่ปน  จากราคามาตรฐานของปีนี้  ที่ขายข้าวในกิโลกรัมละ  10 -11   บาท  โรคสีก็จะกดราคาข้าวลงมาอยู่ที่  8-9   บาท  ซึ่งมาตรการทั้ง 2  แบบที่โรงสีวางเงื่อนไขไว้  ชาวนาต่างกล้ำกลืนฝืนทน  ยอมรับชะตากรรมอย่างเลี่ยงไม่ได้    

 

            ซึ่งส่วนใหญ่พอถึงฤดูกาลจำหน่ายข้าว  ชาวนาก็นิยมเลือกในแนวทางในการขายข้าวชื้น  ส่วนมากขายได้ในราคากิโลกรัมละ    8-9  บาท   บางรายหนักหน่อยก็ เจอทั้งหักน้ำหนักข้าว  และกดราคา  ก็มี  แต่เป็นที่น่าตั้งข้อสังเกตว่า  ข้าวทุกคุณภาพที่โรงสีรับซื้อไป  ไม่เคยมีโรงสีแห่งใด  แบ่งแยกข้าวคัดเกรด จำแนกชนิดไว้เลย  มีแต่เทรวมข้าวทุกคุณภาพไว้ที่เดียวกัน  ซึ่งก็พอทราบว่า   โรงสีคงมีเทคโนโลยีระดับสูงในการจัดการปัญหาข้าวปน  และความชื้นอยู่  แล้ว   เหตุไฉนรัฐ  ถึงไม่มาดูแล  ในเรื่องนี้   บ้าง  ถ้าแทรกแซง  เรื่องกลไกราคาไม่ได้  ก็ช่วยควบคุมมาตรการ  การกดราคา  ข้าว โดยการอ้างเหตุคุณภาพมาตรฐานราคาข้าวด้วยเถิดเจ้านายยยยยยยยยยยยส์.