บทเรียน :การทำงานที่บ้านขี้นาค ตำบลตูม อำเภอปรางค์กู่

ผมทำงานพัฒนาชุมชน  ถึงปีนี้ กำลังจะครบ ปีที่  ๑๓  ในวันที่  ๑๗ พฤษภาคม ๒๕๕๗
แสดงว่า  อีกไม่กี่วัน  ก็กำลังจำถึงวันเกิด  ของพวกเรา  ชาวนักพัฒนาชุมชนรุ่นที่   ๗๖
๑๓  ปีที่ผ่านมา  ผมทำงานแบบลุ่ม  ๆ  ดอน ๆ  ประคอง  ตัว  และปรับตัว  ให้เข้ากับระบบ
ราชการ  ผ่านวิกฤติต่าง ๆ  มาพอสมควร   ด้วยความที่ผม ผ่านมุมคิดวิเคราะห์ สังคมไทย
ในแบบที่ได้รับการปลูกฝัง  มานานพอสมควร  สมัยเรียนหนังสือระดับปริญญาตรี  ความคิด
ทัศคติ  ต่าง ๆ  จึงติดตัวผมมา

ปีที่  ๑๓  นี้  ผมคิดว่า  พอมีประสบการณ์  ในการจัดสมดุล  ในชีวิต  ระหว่างความคิดความฝัน
ความจริง  และระบบต่าง ๆ  ที่ผมกำลังเผชิญอยู่

ข้อค้นพบหนึ่ง  ที่ทำให้ผมดำรงความสุข  ในการทำงานจนถึงทุกวันนี้   คือ  การทำงานเชิงพื้นที่
การทำงานรูปธรรม ในเชิงพื้นที่ให้สนุก  ให้มีผลงาน  นักพัฒนามีความสุข  ประชาชนได้ประโยชน์
และเรา  ทำงานไปด้วยกันอย่างมีความสุข 

ผมดำเนินวิถีการทำงานเชิงพื้นที่ พยายามเกาะเกี่ยวพื้นที่  ให้เหนียวแน่น  และสร้างระบบความสัมพันธ์
ที่เกื้อกูลกัน  แบบนี้เสมอมา   ซึ่งงานหนึ่งที่ผมคิดว่าท้าทาย  ความสามารถ  ในการทำงานของเรา
เป็นอยากมาก   แต่ในที่สุด  เราก็  ฟันฝ่าอุปสรรคมา ได้  และถือว่า  การทำงาน  ในครั้งนั้น  อาจเป็น
การวางรากฐาน  อย่างหนึ่ง  ให้ชุมชน  เดินได้  จนถึงทุกวันนี้   ถึงแม้เป็นจุดเล็ก  แต่ก็พอใจเป็นอย่าง
ยิ่งสำหรับตัวผมเอง

ปี  ๒๕๕๕  ผมและทีมทำงานชุมชนบ้านขี้นาค  ได้ร่วมกันมำโครงการ  ศึกษารูปแบบการฟื้นฟู ภูมิปัญญา  ภาษา  วัฒนธรรมชาวกูย  บ้านขี้นาค  ขึ้น  โดยได้รับงบประมาณ  สนับสนุนจาก ศูนย์
มานุษยวิทยาสิรินธร(องค์การมหาชน)   สังกัด กระทรวงวัฒนธรรม   ซึ่งในการทำงานครั้งนั้น
พวกเราได้จัดระบบข้อมูลต่าง  ไว้  อย่างเป็นระบบ  (เท่าที่ความสามารถเราจะทำได้ )

ดังนั้น  เมื่อเทคโนโลยี  ต่าง ๆ  มีความทันสมัย  มากขึ้น  จึงขอ  รวบรวมผลงานดังกล่าวมาเผยแพร่
และฝากไว้ในระบบออนไลน์นี้  ป้องกันการสูญเสียข้อมูลและประกันความเสี่ยง  ให้ผมด้วย 

(๑)ส่วนนำ

(๒)บทที่ ๑

(๓)บทที่ ๒

(๔)บทที่ ๓

(๕)บทที่ ๔

(๖)บทที่ ๕

(๖)ความคิดเห็นของพี่เลี้ยง